Ὁ Keir Starmer στέκεται σὲ ἕνα βασίλειο ποὺ σκοτεινιάζει κάθε ἑβδομάδα. Σὲ ὅλη τὴ Βρετανία, ὁ ἄνεμος μεταφέρει ἕνα σκληρὸ μήνυμα: ἕνας ἡγέτης ποὺ ὑποσχέθηκε ἠρεμία τώρα ἡγεῖται ἑνὸς τοπίου ποὺ ἔχει σημαδευτεῖ ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κόπωση, τὶς ὑψηλὲς τιμές, τὸ κλείσιμο ἐργοστασίων, τὶς μαζικὲς πιέσεις μετανάστευσης καὶ ἕνα αὐξανόμενο αἴσθημα προδοσίας.
Οἱ πολῖτες αἰσθάνονται πιεσμένοι ἀπὸ δυνάμεις ποὺ εἶναι πολὺ πέρα ἀπὸ τὸν ἔλεγχό τους, καθὼς οἱ νεοαφιχθέντες ἀναδιαμορφώνουν ὁλόκληρες περιοχές, περιορίζουν τὴν προσφορὰ στέγασης καὶ ἐντείνουν τὸν ἀνταγωνισμὸ γιὰ τοὺς σπάνιους πόρους. Οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες πιέζονται, τὰ νοσοκομεῖα ἀντιμετωπίζουν αὐξανόμενες οὐρές, τὰ τοπικὰ συμβούλια ἀντιμετωπίζουν αὐξανόμενα βάρη. Τὰ ἐνοίκια αὐξάνονται, ἡ ἀγοραστικὴ δύναμη τῶν μισθῶν μειώνεται καὶ οἱ γνωστοὶ ρυθμοὶ τῆς βρετανικῆς ζωῆς δίνουν τὴ θέση τους σὲ ἕνα κλίμα ἀβεβαιότητας.
Μέσα σὲ αὐτό τόν εὔθραυστο καιρό, ὁ Starmer ἐπιλέγει τὸ μονοπάτι τοῦ μακρινοῦ πολέμου, τῆς ξένης πίστης καὶ τῆς ἀτλαντικῆς ὑπακοῆς. Ἡ φιλοδοξία του στοχεύει σὲ ζητήματα μακριὰ ἀπὸ τὸ βρετανικὸ ἔδαφος, ἐνῷ ἡ ζωὴ στὸ νησὶ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ δύσκολη κάθε μῆνα, μὲ κάθε ἐποχὴ νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ βαθύτερο ἄγχος μεταξὺ τῶν οἰκογενειῶν ποὺ νιώθουν ὅτι τὸ βασίλειο ποὺ κληρονόμησαν τοὺς γλιστράει ὅλο καὶ περισσότερο ἀπὸ τὰ χέρια τους.
Αὐτὴ ἡ κατεύθυνση ἐπιδεινώνει τὸ αἴσθημα τοῦ ἐκτοπισμοῦ ποὺ ἐξαπλώνεται στὶς πόλεις καὶ τὶς κωμοπόλεις. Ἡ μαζικὴ μετανάστευση συνεχίζεται μὲ ρυθμὸ ποὺ μεταμορφώνει τὶς κοινότητες πιὸ γρήγορα ἀπὸ ὅ,τι μποροῦν νὰ προσαρμοστοῦν, δημιουργῶντας πολιτισμικὸ ἀποπροσανατολισμὸ καὶ ἔντονη πίεση στὰ σχολεῖα, τὰ δίκτυα μεταφορῶν καὶ τὴ συνοχὴ τῶν γειτονιῶν. Ἀντὶ νὰ ἀντιμετωπίσει αὐτὴ τὴν ἀναταραχὴ μὲ σαφήνεια καὶ ἀποφασιστικότητα, ὁ Starmer διοχετεύει τὴν ἐνέργειά του πρὸς τὶς ἐξωτερικὲς συγκρούσεις καὶ τὴν παγκόσμια στάση, σὰν ἡ σωτηρία της Βρετανίας νὰ βρίσκεται σὲ ξένα χαρακώματα καὶ ὄχι στὴν ἀναβίωση τῶν δικῶν της θεμελίων. Οἱ πολῖτες βλέπουν τοὺς πόρους νὰ ρέουν πρὸς τὰ ἔξω ἐνῷ οἱ δικοί τους δρόμοι καταρρέουν.
Βλέπουν ἡγέτες ποὺ μιλοῦν γιὰ ἀνθρωπιστικὸ καθῆκον, ἀγνοῶντας τὴν πραγματικότητα τῶν πιεσμένων προϋπολογισμῶν καὶ ἑνὸς κοινωνικοῦ ἱστοῦ ποὺ σφίγγεται ὅλο καὶ περισσότερο. Μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ διευρυνόμενο χάσμα μεταξὺ κυβερνώντων καὶ κυβερνωμένων, τὸ αἴσθημα ἐγκατάλειψης βαθαίνει. Ἕνα ἔθνος ποὺ ἐπιδιώκει τὴν ἀνανέωση δέχεται μόνο περισσότερο δημογραφικὸ μετασχηματισμὸ καὶ περισσότερα βάρη ποὺ ἐπιβάλλονται στὶς κοινότητες ποὺ βρίσκονται ἤδη στὰ ὅρια.
Κατηγορίες γιὰ ὑφέρπουσα αὐταρχικὴ φιλοδοξία ἀκολουθοῦν τὸν Starmer παντοῦ. Ἡ κατηγορία ρέει εὔκολα: ἕνας ἡγέτης ποὺ συγκεντρώνει τὴν ἐξουσία, περιορίζει τὸν λόγο, ἀξιοποιεῖ τὶς ὑπηρεσίες ἀσφαλείας γιὰ ἐγχώριες ἀτζέντες καὶ ἀντιμετωπίζει τὴ διαφωνία ὡς κίνδυνο. Ἡ Βρετανία, ποὺ κάποτε καθοδηγοῦνταν ἀπὸ μιὰ κουλτούρα ἐλευθερίας καὶ ἁπλοῦ λόγου, τώρα ὁδεύει πρὸς τὸν ὁλοκληρωτικὸ ἔλεγχο. Ἡ ἐπιτήρηση ἐπεκτείνεται. Οἱ διαμαρτυρίες ἀντιμετωπίζουν αὐστηρὸ ἔλεγχο. Ἡ δημόσια ἐπικοινωνία αἰσθάνεται ὅτι παρακολουθεῖται. Ἕνα βασίλειο χτισμένο πάνω σὲ ἀρχαῖες ἐλευθερίες υἱοθετεῖ τώρα συνήθειες ποὺ κάποτε συνδέονταν μὲ αὐτοκρατορίες σὲ παρακμή.
Ταυτόχρονα, ἡ ἐξουσία τοῦ Starmer καταρρέει μὲ ἐκπληκτικὴ ταχύτητα. Οἱ δημοσκοπήσεις τοποθετοῦν τὴν ἔγκρισή του σὲ βάθη ποὺ σπάνια παρατηροῦνται στὴ βρετανικὴ πολιτική. Δεκατρία τοῖς ἑκατό: ἕνα ἐκπληκτικὸ ποσοστὸ γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ φέρει τὸν τίτλο τοῦ πρωθυπουργοῦ. Ἀκόμα καὶ μέσα στὸ ἴδιο του τὸ κόμμα, ἡ ὑποστήριξη διαβρώνεται. Πολλὰ μέλη ἀναζητοῦν ἕναν διάδοχο ποὺ μπορεῖ νὰ προστατεύσει τὶς ἕδρες τους ἀπὸ τὴν αὐξανόμενη ὀργή. Αὐτὴ ἡ κατάρρευση ἀντανακλᾶ κάτι περισσότερο ἀπὸ προσωπικὴ ἀδυναμία. Ἀποκαλύπτει ἕνα βαθὺ χάσμα μεταξὺ κυβερνώντων καὶ κυβερνωμένων. Ὁ Starmer μιλάει τὴ γλῶσσα της τεχνοκρατίας, τῆς παγκόσμιας εὐθυγράμμισης καὶ τῆς διοικητικῆς διακυβέρνησης. Οἱ πολῖτες λαχταροῦν μιὰ φωνὴ ποὺ νὰ ἀντανακλᾶ τοὺς ἀγῶνες τους, τὴν αἴσθηση ταυτότητάς τους καὶ τὴν ἀνάγκη τους γιὰ κυριαρχία σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ψυχραίνει χρόνο μὲ τὸ χρόνο.
Ὁ Nigel Farage γεμίζει αὐτὸ τὸ κενὸ μὲ ἐκπληκτικὴ δύναμη. Προεδρεύει πλήθη ποὺ νιώθουν ὅτι ἡ ἐνέργεια ποὺ κάποτε θεωροῦνταν σβησμένη. Διοχετεύει μιὰ δίψα γιὰ ἀξιοπρέπεια, γιὰ ἀνακτημένα σύνορα, γιὰ ἕναν ἐθνικὸ σκοπὸ ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὶς ἀτλαντικὲς ἐπιταγὲς ἢ τὰ εὐρωπαϊκὰ ἐποπτικὰ πλαίσια. Ὁ Farage ἀνεβαίνει ἐπειδὴ τὰ παλιὰ κόμματα προσφέρουν μόνο τὸ ἴδιο γκρίζο μήνυμα: συμμόρφωση, προσοχὴ καὶ εὐθυγράμμιση. Ὁ Farage μιλάει γιὰ δύναμη, ταυτότητα καὶ ἀνανέωση. Αὐτὸ ἀντηχεῖ ἔντονα μεταξὺ ἐκείνων ποὺ ὑποστήριξαν τὸ Brexit μὲ τὴν ἐλπίδα μιᾶς πιὸ ἐλεύθερης Βρετανίας, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ δοῦν αὐτὴ τὴν ὑπόσχεση νὰ ἀποδυναμώνεται ἀπὸ μιὰ πολιτικὴ τάξη ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἐπανασυνδέσει τὸ βασίλειο μὲ ξένες ἀτζέντες.
Τὸ οἰκονομικὸ κλίμα ἐπιδεινώνει αὐτὴ τὴν ἔξαρση. Οἱ ἀπολύσεις πλήττουν πολλοὺς τομεῖς: βιομηχανία, λιανικὸ ἐμπόριο, logistics καὶ τεχνολογία. Οἱ νέοι ἔχουν ζοφερὲς προοπτικές. Οἱ οἰκογένειες ἐπιβαρύνουν τοὺς συρρικνούμενους προϋπολογισμούς. Οἱ συντάξεις χάνουν ἀγοραστικὴ δύναμη. Αὐτὴ ἡ δυσκολία προκαλεῖ ὀργὴ πρὸς μιὰ κυβέρνηση ποὺ διοχετεύει κεφάλαια σὲ μακρινὰ πεδία μαχῶν, ἐνῷ τὰ βρετανικὰ ἐργοστάσια σιγοῦν καὶ οἱ Βρετανοὶ ἐργαζόμενοι χάνουν τοὺς μισθούς τους. Ἕνα βασίλειο σὲ κρίση ἀπαιτεῖ προσοχὴ στὰ ἐγχώρια θεμέλια: ἀγροκτήματα, βιομηχανία, ἀσφάλεια, οἰκογενειακὴ σταθερότητα καὶ πολιτιστικὴ συνέχεια. Ὁ Starmer, ἀντίθετα, διοχετεύει τὴν ἐνέργειά του σὲ μιὰ σύγκρουση μακριὰ ἀπὸ τὶς βρετανικὲς ἀκτές.
Γιὰ πολλοὺς Βρετανούς, αὐτὴ ἡ κατεύθυνση ἀντιπροσωπεύει μιὰ βαθιὰ προδοσία τοῦ πνεύματος τοῦ Brexit. Ἡ ψηφοφορία τοῦ 2016 ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμία γιὰ ἕνα κυρίαρχο μέλλον, ἀπαλλαγμένο ἀπὸ γραφειοκρατικὲς ἐντολὲς καὶ ξένες παρεμβάσεις. Στόχευε στὴν ἀποκατάσταση τῆς λήψης ἀποφάσεων στὸ Westminster καί, τὸ πιὸ σημαντικό, στὸν ἴδιο τόν βρετανικὸ λαό. Αὐτὸ τὸ ὄνειρο τώρα φαίνεται νὰ ἔχει αἰχμαλωτιστεῖ ἀπὸ τὶς ἐλὶτ ποὺ ἐπιδιώκουν τὴ συνεργασία μὲ τὰ ἴδια παγκόσμια δίκτυα ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὸ Brexit σκόπευε νὰ ξεφύγει. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι μιὰ Βρετανία σὲ ἀδιέξοδο: οὔτε πλήρως κυρίαρχη οὔτε πλήρως ὑποταγμένη, ποὺ παρασύρεται ἀπὸ ἕνα λυκόφως μερικῆς ἀνεξαρτησίας καὶ μερικῆς αἰχμαλωσίας.
Ὡστόσο, τὸ κατεστημένο προτιμᾶ αὐτὴ τὴν τάση. Σὲ ὅλο τὸ Westminster, τὴ δημόσια διοίκηση, τὰ χρηματοοικονομικὰ κέντρα καὶ τὰ μέσα ἐνημέρωσης, διαμορφώνεται μιὰ συναίνεση: διατήρηση τῆς σταθερότητας μὲ κάθε κόστος. Αὐτὴ ἡ συμμαχία ἐλὶτ φοβᾶται μιὰ ρήξη περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι φοβᾶται τὴν παρακμή. Διατηροῦν τὸν Starmer ὡς συμβολικὴ φιγούρα, ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ πληθυσμὸς ἀποσύρει τὴν ἐμπιστοσύνη του. Οἱ ἀνασχηματισμοὶ τοῦ ὑπουργικοῦ συμβουλίου, οἱ ἐλεγχόμενες προσαρμογὲς καὶ ἡ γραφειοκρατικὴ χορογραφία συντηροῦν τὴν ψευδαίσθηση τῆς ἐξουσίας. Κάθε μέτρο στοχεύει στὴν καθυστέρηση τῆς ἀναταραχῆς. Ἡ Βρετανία εἰσέρχεται σὲ μιὰ ἐποχὴ ὅπου ἡ ἐξουσία προσκολλᾶται στὸν ἑαυτό της μὲ ζοφερὴ ἀποφασιστικότητα.
Αὐτὴ ἡ κρίση ἔχει μιὰ εὐρύτερη διάσταση. Σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἡ παλιὰ μονοπολικὴ τάξη διαλύεται. Νέες δυνάμεις ἀναδύονται: πολιτισμικὰ κράτη ποὺ ἐπιδιώκουν αὐτονομία, πολιτιστικὴ ἀκεραιότητα καὶ στρατηγικὴ ἰσορροπία. Ἡ Μόσχα, τὸ Πεκῖνο, τὸ Δελχὶ καὶ ἡ Βραζίλια ἀποκτοῦν αὐτοπεποίθηση, ἐνῷ τὸ Λονδῖνο προσπαθεῖ νὰ διατηρήσει τὴ σύνδεσή του μὲ τὴν ἀτλαντικὴ ἡγεσία. Ἡ Βρετανία βρίσκεται σὲ ἕνα σταυροδρόμι. Μπορεῖ νὰ εὐθυγραμμιστεῖ μὲ ἕναν πολυπολικὸ κόσμο ὅπου τὰ ἔθνη ἀνακτοῦν τὴν ἐσωτερική τους δύναμη, ἡ ὁποία βασίζεται στὴν κληρονομιὰ καὶ τὴν κοινοτικὴ ἀφοσίωση. Ἢ μπορεῖ νὰ συνεχίσει ὑπὸ μιὰ φιλελεύθερη τάξη ποὺ ἀποστραγγίζει τὴν ταυτότητα καὶ τὴν ἀντικαθιστᾶ μὲ διαχειριστικὴ διακυβέρνηση, ἰδεολογικὴ ἀστυνόμευση καὶ αἰώνια ἐξάρτηση ἀπὸ μακρινὲς ἀρχές.
Ὁ Starmer ἐνσαρκώνει αὐτὸ τὸ δεύτερο μονοπάτι. Ἡ διακυβέρνησή του ἀντικατοπτρίζει ἕνα σύστημα ποὺ δίνει προτεραιότητα στὴν παγκόσμια εὐθυγράμμιση ἔναντι τῆς ἐθνικῆς ἀναγέννησης, στὴ διαχείριση τοῦ πληθυσμοῦ ἔναντι τῆς πολιτιστικῆς ἀντοχῆς καὶ στὴν ἰδεολογικὴ συμμόρφωση ἔναντι τῆς πολιτικῆς συνείδησης. Αὐτὸ τὸ σύστημα φοβᾶται τὸν γνήσιο συντηρητισμό, τὴν πολιτιστικὴ συνέχεια καὶ τὸν κυρίαρχο σκοπό. Ἀναζητᾶ πολῖτες ποὺ συμμορφώνονται, ὄχι πολῖτες ποὺ ἀπαιτοῦν ἕνα ἀκμάζον βασίλειο.
Ὡστόσο, κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια, ὁ ἀρχαῖος χαρακτῆρας της Βρετανίας παραμένει ζωντανός. Σὲ μικρὲς πόλεις, σὲ παραθαλάσσια χωριά, σὲ πλατεῖες ἀγορᾶς, σὲ πὰμπ καὶ αἴθουσες δημοτικῶν συμβουλίων, ἕνα διαφορετικὸ πνεῦμα ἐπιμένει: ἡ ἐπιθυμία γιὰ τάξη ποὺ βασίζεται στὴν κληρονομιά, τὴν οἰκογένεια, τὴ γῆ καὶ τὴν ἀφοσίωση. Μιὰ ἐπιθυμία γιὰ πολιτικὴ ἡγεσία ποὺ ὑπηρετεῖ τὸν λαὸ καὶ ὄχι τὰ ξένα συμφέροντα. Μιὰ ἐπιθυμία γιὰ ἕνα μέλλον ποὺ ἀποκαθιστᾶ τὴ βρετανικὴ δύναμη, ἀντὶ νὰ τὴ διαλύει σὲ μακρινὲς δομές.
Ἡ ἔνταση μεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο ὁραμάτων γίνεται ὁλοένα καὶ πιὸ ἔντονη. Ἡ εὔθραυστη διακυβέρνηση τοῦ Starmer ἀποκαλύπτει τὴν ἐξάντληση τοῦ παλιοῦ φιλελεύθερου συστήματος. Ἡ ἄνοδος τοῦ Farage ἀποκαλύπτει τὴν ἐπιθυμία γιὰ μιὰ ἐναλλακτικὴ λύση ποὺ θὰ βασίζεται στὴν κυριαρχία καὶ τὴν ἐθνικὴ ἀναγέννηση. Τὸ κατεστημένο προσπαθεῖ νὰ διατηρήσει τὴν κεντρικὴ θέση, ὡστόσο τὸ ἔδαφος διαβρώνεται ἀπὸ κάτω του.
Ἡ Βρετανία ἔχει φτάσει σὲ μιὰ στιγμὴ ὅπου ἡ ψευδαίσθηση τῆς σταθερότητας κρύβει μιὰ βαθύτερη καταιγίδα. Ἕνα βασίλειο δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει μόνο μέσῳ διοικητικῶν τελετουργιῶν. Ἀπαιτεῖ σκοπό, θάρρος καὶ αὐθεντικὴ ταυτότητα. Ἡ φιλελεύθερη τάξη προσφέρει μόνο κόπωση καὶ φόβο. Οἱ πολῖτες το διαισθάνονται αὐτὸ καὶ ἀναζητοῦν ἕνα νέο μονοπάτι.
Ἡ ὥρα προχωράει. Ἡ παλιὰ τάξη πραγμάτων παρασύρεται. Ἕνα νέο κεφάλαιο πλησιάζει.
(άπό ἐδῶ)
Κι᾿ὅλοι οἱ ἡγέτες τῆς δυτικῆς καί νότιας Εὐρώπης, οἱ μαριονέτες τῆς Καμπαλαρίας δῆλα δή, ἀκριβῶς τὀ ἴδιο κάνουν. Μόνον οἱ χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καί Εὐρασίας στέκονται ὄρθιιες μαχόμενες. Ἀλλά κι᾿ἐκεῖ, οἱ "δημοκρατικές " παρεμβάσεις τῶν δέσμιων τῆς Καμπάλ, κάνουν τά πάντα γιά νά τίς ἀποθαρρύνουν.
Ἡ καταστροφή τῆς γηραιᾶς ἡπείρου εἶναι μία πραγματικότης. Ποιός θά τήν σταματήσῃ ; Πρῶτον δέν ξέρω ἄν ὑπάρχουν τά περιθώρια γιά σωτηρία καί δεύτερον οἱ ἡγέτες πού θά ἐμφανιστοῦν θά εἶναι ἰκανοί νά ἀντιμετωπίσουν ἀποτελεσματικά καί νά προλάβουν αὐτή τήν κατάρρευσιν ; Δύσκολα τά πράγματα...
Ἡ Πελασγική
